مثل

گفت با درویش روزی یک خسی		که ترا این‌جا نمی‌داند کسی
گفت او گر می‌نداند عامیم		خویش را من نیک می‌دانم کیم
وای اگر بر عکس بودی درد و ریش		او بدی بینای من من کور خویش
احمقم گیر احمقم من نیک‌بخت		بخت بهتر از لجاج و روی سخت
این سخن بر وفق ظنت می‌جهد		ورنه بختم داد عقلم هم دهد