من دوستدار روی خوش و موی دلکشم

من دوستدار روی خوش و موی دلکشم		مدهوش چشم مست و می صاف بی‌غشم
گفتی ز سر عهد ازل یک سخن بگو		آن گه بگویمت که دو پیمانه درکشم
من آدم بهشتیم اما در این سفر		حالی اسیر عشق جوانان مه وشم
در عاشقی گزیر نباشد ز ساز و سوز		استاده‌ام چو شمع مترسان ز آتشم
شیراز معدن لب لعل است و کان حسن		من جوهری مفلسم ایرا مشوشم
از بس که چشم مست در این شهر دیده‌ام		حقا که می نمی‌خورم اکنون و سرخوشم
شهریست پر کرشمه حوران ز شش جهت		چیزیم نیست ور نه خریدار هر ششم
بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست		گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم
حافظ عروس طبع مرا جلوه آرزوست		آیینه‌ای ندارم از آن آه می‌کشم