ای عجب دردی است دل را بس عجب

ای عجب دردی است دل را بس عجب		مانده در اندیشه‌ی آن روز و شب
اوفتاده در رهی بی پای و سر		همچو مرغی نیم بسمل زین سبب
چند باشم آخر اندر راه عشق		در میان خاک و خون در تاب و تب
پرده برگیرند از پیشان کار		هر که دارند از نسیم او نسب
ای دل شوریده عهدی کرده‌ای		تازه گردان چند داری در تعب
برگشادی بر دلم اسرار عشق		گر نبودی در میان ترک ادب
پر سخن دارم دلی لیکن چه سود		چون زبانم کارگر نی ای عجب
آشکارایی و پنهانی نگر		دوست با ما، ما فتاده در طلب
زین عجب تر کار نبود در جهان		بر لب دریا بمانده خشک لب
اینت کاری مشکل و راهی دراز		اینت رنجی سخت و دردی بوالعجب
دایم ای عطار با اندوه ساز		تا ز حضرت امرت آید کالطرب