چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی

چه پیکری؟ که ز پاکی چو گوهر نابی		زهی، سعادت آن خفته کش تو هم خوابی
نقاب طره‌ی شبرنگ زیر چهره چه سود؟		که چون ستاره‌ی روشن ز زیر می‌تابی
دلم ز پسته‌ی تنگ تو چون براندیشد		به چهر زرد و دم اشکهای عنابی
بقای حسن چو گل چند روز می‌باشد		بکوش تا مگر این چند روز دریابی
کشیده‌ای چو کمان دشمن مرا در بر		مرا ز پیش میفگن چو تیر پرتابی
منت ز تافتن زلف منع می‌کردم		چنان شدی که کنون روی نیز می‌تابی
بیا، که مردمک چشم اوحدی بی‌تو		به اشک دیده فروشد چو مردم آبی