دورهٔ دوم (۱۳۵۵-۱۳۳۱)

نشريهٔ کثيرالانتشار و دائم‌الانتشار 'مجلهٔ موزيک ايران' در سال ۱۳۳۱ در تهران منتشر شد. اين مجله به مديريت و صاحب امتيازى 'بهمن هيربد' در خرداد ماه ۱۳۳۱ به چاپ رسيد و بعد از مدتى بعنوان مجله موزيک مشهور شد. در سال‌هاى اوليهٔ انتشار موسيقى ايرانى را محور کار خود قرار داده بود ولى از موسيقى کلاسيک و معرفى موسيقى‌دان‌هاى اروپا نيز مطالب پراکنده‌اى داشت. اين نشريه در زمان خود نشريهٔ پربارى بود و در سطح بالايى قرار داشت.

در يک دوره چندين ساله تعداد قابل توجهى نت و کلام از بهترين آهنگ‌هاى ايرانى ساخته کسانى چون 'صبا' ، 'محجوبي' ، 'خالقي' ، 'وزيري' و ... در اين مجله درج شد. همينطور آثارى از 'خالدي' ، 'وفادار' ، 'تجويدي' ، 'بديعي' ، 'خرم' ، 'ياحقي' ، 'نگهبان' و ... .

از نويسندگان اين مجله مى‌توان 'ساسان سپنتا' ، 'داريوش صفوت' ، 'محمود خوشنام' ، 'على‌محمد رشيدي' ، 'فرخ شادان' ، 'بهرام بيضايي' ، 'سيروس کرمانج' ، 'على خاورى‌نژاد' ، 'حسين دهلوي' ، 'هرمز فرهت' ، 'ايرج وامقي' ، 'اميراشرف آريان‌پور' و 'پرويز منصوري' را نام برد.

سال ۱۳۳۵ دو نشريهٔ مجله موسيقى (ارگان اداره هنرهاى زيباى کشور) و مجلهٔ راديو تهران نيز انتشار يافتند.

'روح‌الله خالقي' ، 'حسينعلى ملاح' ، 'مهدى برکشلي' ، 'مهدى فروغ' ، 'پرويز منصوري' ، 'زاون هاکوپيان' ، 'هرمز فرهت' و 'فرهاد فخرالديني' و بسيارى ديگر با مجلهٔ موسيقى همکارى داشتند و با مقالات خود اين مجله را پر بار کردند. دورهٔ سوم اين مجله پربارترين دورهٔ نشريهٔ تخصصى موسيقيايى در تاريخ مطبوعات ايران است.

مجلهٔ راديو تهران، حول محور سياست‌هاى دولت و اشاعهٔ موسيقى روز حرکت مى‌کرد. 'شاه‌حسيني' ، 'روح‌الله خالقي' ، 'حسينعلى ملاح' و بسيارى ديگر در اين نشريه مطالب متنوعى داشتند. همچنين سخنرانى‌هاى بسيارى از بزرگان موسيقى که در راديو انجام شده بود، در اين مجله چاپ مى‌شد. اين مجله از سال‌هاى ۱۳۴۰ و ۱۳۴۱ ديگر چاپ نشد.

در اين دوران، مجله‌هاى ديگرى از قبيل 'پيام نوين' ، 'رودکي' ، 'تماشا' ، 'هنر و مردم' و ... گهگاه مطالب پربارى دربارهٔ موسيقى منتشر مى‌کردند. اما هيچيک جاى خالى نشريه‌ٔ ويژهٔ موسيقى را پر نمى‌کرد. اين وضع ادامه داشت تا اين‌که با وقوع انقلاب، انتشار نشريات موسيقى ده سال به تعويق افتاد و دورهٔ ديگرى آغاز شد.