ساختار

رزمناوپوتمکین همچون اعتصاب درامی است مبتنی بر حرکت جمع، قهرمان اصلی آن جامعه است که تماماً توسط افراد غیرحرفه‌ای بازی و در پس‌زمینه‌های طبیعی فیلمبرداری شده است (بنا به نظریهٔ تیپ‌سازی آیزنشتاین، بازیگران نه یک فرد که 'تیپ' هستند - عناصری در دل ترکیب‌بندی قالب تصویر، که معنای خود را در مونتاژ پیدا می‌کنند). او از تیپ‌سازی همچنین برای ارائهٔ ویژگی‌های کلی یا تیپ‌سازی مردم بهره می‌گیرد؛ تیپ‌ها به‌صورتک‌ها (ماسک‌ها)ای می‌مانند که بیننده به محض دیده آنها می‌فهمد نمایندهٔ چه اشخاصی هستند.

فیلم رزمناو پوتمکین در ۱۸ ژانویهٔ ۱۹۲۶ در یک جشن عمومی در مسکو افتتاح شد، اما تنها چند هفته در اکران ماند و جای خود را به فیلم‌های تجاری و تحریف شده سپرد. فیلمسازان رقیب ادعا کردند که پوتمکین تنها یک مستند تعالی یافته است که با تماشاگر سینما ارتباط برقرار نمی‌کند. اما هنگامی‌که سفارتخانه‌های شوروی در پاریس و برلین فیلم را برای تماشاگران دعوت شده و اندیشه‌پردازان چپی در اروپا نشان دادند جنجال شایعه‌ها فرو نشست. در بهار ۱۹۲۶ ادموند‌میزل (Edmund Meisel) آهنگساز مارکسیست آلمانی، با همکاری نزدیک آیزنشتاین موسیقی تکان‌دهنده‌ای برای فیلم ساخت و جنبهٔ تحریکی - تبلیغی آن را مقاومت‌ناپذیر ساخت.

پوتمکین چند هفته‌ای به شکل تجاری در آلمان به نمایش درآمد، اما در بسیاری از کشورهای اروپائی نمایش آن رسماً ممنوع اعلام شد. از آن پس به‌صورت زیرزمینی برای معدودی از روشنفکران چپی نمایش داده می‌شد و همین امر موجب گسترش سریع شهرت فیلم در جهان غرب شد. موفقیت فیلم در خارج از شوروی آیزنشتاین نوشت: 'یک روز صبح بیدار شدم و دیدم مشهورم' .