دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت

دلم بر آتش هجران کباب کرد و برفت		تنم به درد جدایی خراب کرد و برفت
مرا به وصل خود آهسته وعده‌ای می‌داد		ولی چه سود؟ که ناگه شتاب کرد و برفت
بتی که دامن وصلش به چنگم آمده بود		ز هجر ناله‌ی من چون رباب کرد و برفت
دو چشم او چه خطاها که داشت اندر سر!		چو دید قامتش آنرا صواب کرد و برفت
در آرزوی نگاری گداختم چو نبات		که شکرش نمکم بر کباب کرد و برفت
در آب و آتشم از هجر آنکه بی‌رخ خویش		دلم پر آتش و چشمم پر آب کرد و برفت
چو اوحدی ز رخش بوسه خواستم بی‌زر		لبش مرا به خموشی به خواب کرد و برفت