گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم

گر یار بلند آمد، من پستم و من پستم		ور کار ببند آمد، من جستم و من جستم
من حاکم این شهرم، هم نوشم و هم زهرم		گر خصم بود پنجه، من شستم و من شستم
ای هر سخنت کامی، در ده ز لبت جامی		کان توبه که دیدی تو، بشکستم و بشکستم
هر چند به حالم من، از دست که نالم من؟		زیرا که دل خود را، من خستم و من خستم
ای مطرب درویشان، کم کن سخن خویشان		گو نیست شوند ایشان، من هستم و من هستم
هر کس به گمان خود، گوید سخنان خود		من یافتم آن خود، وارستم و وارستم
ای اوحدی، ار باری، دادی خبر یاری		در یار که می‌گفتم، پیوستم و پیوستم