سوگواری مردی که بی‌قرار و پند بیدلی به او

از پس تابوت می‌شد سوگوار		بی‌قراری، وانگهی می‌گفت زار
کای جهان نادیده‌ی من چون شدی		هیچ نادیده جهان بیرون شدی
بی‌دلی چون آن شنید و کار دید		گفت صد باره جهان انگار دید
گر جهان با خویش خواهی برد تو		هم جهان نادیده خواهی مرد تو
تا که تو نظاره‌ی عالم کنی		عمر شد کی درد را مرهم کنی
تا نپردازی تو از نفس خسیس		در نجاست گم شد این جان نفیس