گياهى است دائمى که اغلب در حاشيهٔ جاده‌ها و چمن‌زارها مى‌رويد. گل‌هاى به‌رنگ سفيد دارد و از آن به‌صورت علوفهٔ سبز يا سيلو براى تغذيه دام استفاده مى‌شود. بذر اين گياه را با بذر چمن‌هاى معمولى به‌صورت مخلوط مى‌توان کشت کرد. در ميان گياهان مراتع طبيعي، اين گياه را مى‌توان ديد که به‌علت خوش‌خوراکى اغلب مورد چراى مفرط دام قرار مى‌گيرد.
شبدر قرمز (Trifolium pratense)
گونه ديگر از شبدر است که مصرف زياد آن موجب تريفوليوز و سوءهضم کفى مى‌شود. بيمارى تريفوليوز يا big liver disease داراى علائم گوارشى و جلدى است و در اسب زردى خفيف پديد مى‌آورد
شبدر مصرى (Trifolium alexanadrinum)
منشاء اين گياه نواحى شرق درياى مديترانه (مصر و آسياى صغير) است. گونه‌اى است يک‌ساله و در مناطقى که مناسب براى کاشت شبدر و يونجه است به‌صورت خودرو مى‌رويد. اين گياه در مناطق معتدل با بارندگى کافى (۴۰۰ تا ۶۰۰ ميلى‌متر) که زمستان‌هاى سرد نداشته باشند رشد خوبى دارد. انواع اصلاح شدهٔ آن به‌عنوان گياه علوفه‌اى کشت مى‌شود.
طول ساقه‌هاى هوائى اين گياه به بيش از يک متر مى‌رسد. ساقه‌هاى آن نازک و ظريف است. کاشت آن در مناطق گرم عملکرد خوبى را به‌دست مى‌دهد. در شمال ايران بذر اين شبدر را بعد از برداشت برنج در زمين مى‌پاشند و در زمستان تا بهار يعنى در فاصلهٔ بين برداشت برنج تا کشت مجدد آن در بهار، علوفهٔ مناسبى را از آن برداشت مى‌کنند. اين گياه در ايران به شبدر برسيم معروف است.
شنبليله (.Trigonella spp)
انواع شنبليله گياهانى شبيه يونجه هستند که در مراتع طبيعى مناطق کوهستانى مى‌رويند. گونهٔ Trigonella elliptica گياهى است که در کوه‌ها و نواحى نيمه‌جلگه‌اى و در دشت‌ها مى‌رويد و مى‌تواند در مناطقى که داراى ۲۰۰ ميلى‌متر بارندگى سالانه باشد رشد و نمو کند. در دشت‌هاى مسطح که در هنگام تابستان اکثر گياهان خشک مى‌شوند اين گياه برگ‌هائى سبز دارد از اين جهت مورد توجه است. از انواع ديگر شنبليله، يکى T: teheranica است که در تپه‌هاى شرق تهران مى‌رويد، و ديگرى T. cachemiriana است که در ارتفاعات بين جهرم و لار مشاهده مى‌شود.
