ایضا در مدح همو گوید

سپیده‌دم علم صبح چون روان کردند		زمهر بر سر آفاق زرفشان کردند
مدبران امور فلک ز راه ختن		به تیرگی ز حبش لشگری روان کردند
به صد لباس برآمد سپهر بوقلمون		چو صبح را تتق از ساده پرنیان کردند
چو چتر خسرو خاور خرام پیدا شد		سپاه شب بنه در کوهها نهان کردند
خروس صبح چو زد بال آتشین بر چرخ		غراب را به شب آواره ز آشیان کردند
ز آسمان چو نشان شفق پدید آمد		کنار کوه پر از تازه ارغوان کردند
مسافران سماوی به خطه‌ی مغرب		هزیمت از طرف راه کهکشان کردند
ز زنگ آینه‌ی صبح زان نفس شد پاک		که تیغ مهر زراندود زرفشان کردند
مجاهزان فلک صدهزار عقد گهر		نثار چتر شهنشاه کامران کردند
کشید تیر بر اعدای دولت سلطان		مبارزان ختن روی در جهان کردند
سحر ز شعله‌ی خورشید دشمنانش را		چو شمع آتش دلسوز در دهان کردند
در آنزمان ز سر صدق قدسیان هردم		دعای دولت شاه از میان جان کردند
سپهر و انجم و خورشید توتیای بصر		ز گرد سم سمند خدایگان کردند
جمال دنیی و دین پادشاه هفت اقلیم		که بخت و دولت بر درگهش قران کردند
شهنشهی که ز دیوان کبریا او را		خطاب شاه سلاطین انس و جان کردند
نظام خدمت او چرخ توامان بستند		کمند طاعت او طوق اختران کردند
ضمیر روشن و رای مبارک او را		بر آسمان و زمین شاه قهرمان کردند
جهان پناها دست و دلت ز روی کردم		جهانیانرا تا حشر میهمان کردند
ترا به دولت سرمد ز بامداد ازل		مدبران قضا و قدر ضمان کردند
جوان شدند ز سر چرخ پیر و دهر خرف		چو التجا به چنین دولت جوان کردند
ز لطف و عنف تو رمزیکه باز میگفتند		زبان کلک و سنان تو ترجمان کردند
چو تیغ قهر کشیدند در ازل آجال		نخست بر سر خصم تو امتحان کردند
در آنزمان که به قدرت مهندسان قضا		بنای شش جهت و هفت آسمان کردند
علو جاه ترا شاهی زمین دادند		سپاه عدل ترا حامی زمان کردند
چو قصر قدر تو میساختند روز ازل		حضیص پایه‌ی او فرق فرقدان کردند
فراز بام جلال تو پیر گردون را		چو هندوان گه و بیگاه پاسبان کردند
به عهد عدل تو افسانه گشت در افواه		حکایتی که ز دارا و اردوان کردند
شدند غرق حیا پیش ابر احسانت		کسان که قصه‌ی دریا و وصف کان کردند
جناب جاه تو پاینده باد کز ازلش		مقر معدلت و منزل امان کردند