حکایت آن پادشاه و وصیت کردن او سه پسر خویش را کی دری...

بود شاهی شاه را بد سه پسر		هر سه صاحب‌فطنت و صاحب‌نظر
هر یکی از دیگری استوده‌تر		در سخا و در وغا و کر و فر
پیش شه شه‌زادگان استاده جمع		قرة العینان شه هم‌چون سه شمع
از ره پنهان ز عینین پسر		می‌کشید آبی نخیل آن پدر
تا ز فرزند آب این چشمه شتاب		می‌رود سوی ریاض مام و باب
تازه می‌باشد ریاض والدین		گشته جاری عینشان زین هر دو عین
چون شود چشمه ز بیماری علیل		خشک گردد برگ و شاخ آن نخیل
خشکی نخلش همی‌گوید پدید		که ز فرزندان شجر نم می‌کشید
ای بسا کاریز پنهان هم‌چنین		متصل با جانتان یا غافلین
ای کشیده ز آسمان و از زمین		مایه‌ها تا گشته جسم تو سمین
عاریه‌ست این کم همی‌باید فشارد		کانچ بگرفتی همی‌باید گزارد
جز نفخت کان ز وهاب آمدست		روح را باش آن دگرها بیهدست
بیهده نسبت به جان می‌گویمش		نی بنسبت با صنیع محکمش