دوش چشمم هم به خواب از فکر و هم بیدار بود

دوش چشمم هم به خواب از فکر و هم بیدار بود		در میان خواب و بیداری دلم با یار بود
گرچه از هر دو جانب بر دهن مهر سکوت		ناز او را با نیاز من سخن بسیار بود
کار من دامن گرفتن کار او دامن کشی		آن چه بر من می‌نمود آسان باو دشوار بود
هرچه در دل داشتم او را به خاطر می‌گذشت		بی‌نیاز از گفتن و مستغنی از اظهار بود
گرچه بود آن شمع شب تا روز در فانوس چشم		پرده‌ی شرم از دو جانب مانع دیدار بود
آن چه آمد بر زبان با آن که حرفی بود و بس		معنی یک دفتر و مضمون صد طومار بود
من به میل خاطر خود محتشم تا روز حشر		ترک آن صحبت نمی‌کردم ولی ناچار بود