ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی		جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی
به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت		که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی
مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی		مرا مگوی که چه نامی به هر لقب که تو خوانی
چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل		که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی
تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت		ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی
بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد		تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی
چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت		ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی
مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان		که پیر داند مقدار روزگار جوانی
تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد		ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی
من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم		تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی
سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد		اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی