تأسف بر مرگ شمس‌الدین محمد جهان پهلوان

چه می‌گفتم سخن محمل کجا راند		کجا می‌رفتم و رختم کجا ماند
به سلطانی چو شه نوبت فرو کوفت		غبار فتنه از گیتی فرو روفت
شکوهش پنج نوبت بر فلک برد		نفاذش کرد هفت اقلیم را خرد
خروش طبل وی گفتی دو میل است		که می‌دانست کان طبل رحیل است
نفیر کوس گفتی تا دو ماهست		که را در دل که شه در کوچگاهست
بران اورنگش آرام اندکی بود		چو برقش زادن و مردن یکی بود
بری ناخورده از باغ جوانی		چو ذوالقرنین از آب زندگانی
شهادت یافت از زخم بداندیش		که باداش آن جهان پاداش ازین بیش
سه پایه بر فلک زد زین خرابی		گذشت از پایه خاکی و آبی
گر آن دریا شد این درها بجایند		که بر ما بیش از آن درها گشایند
گر او را سوی گوهر گرم شد پای		نسب‌داران گوهر باد بر جای
گر او را فیض رحمت گشت ساقی		جهان بر وارثانش باد باقی
گر او را خاک داد از تخته‌بندی		مباد این تخت گیران را گزندی
گر او بی‌تاج شد تاجش رضاباد		سر این تاج‌داران را بقا باد
خصوص آن وارث اعمار شاهان		نظرگاه دعای نیک خواهان
موید نصره‌الدین کافرینش		ز نام او پذیرد نور بینش
پناه خسروان اعظم اتابک		فریدون‌وار بر علم مبارک
ابوبکر محمد کز سر داد		ابوبکر و محمد را کند شاد
به شاهی تاج بخش تاج‌داران		به دولت یادگار شهریاران
به دانائیش هفت اختر شکرخند		بمولائیش نه گردون کمربند
ستاره پایه تخت بلندش		فلک را بوسه گه سم سمندش
سریرش باد در کشور گشائی		وثیقت نامه کشور خدائی
جهان را تا ابد شاه جهان باد		بر آنچ امید دارد کامران باد
سعادت یار او در کامرانی		مساعد با سعادت زندگانی
سخن را بر سعادت ختم کردم		ورق کاینجا رساندم در نوردم
خدایا هر چه رفت از سهوکاری		بیامرز از کرم کامرزگاری
روانش باد جفت شادکامی		که گوید باد رحمت بر نظامی