بهار بی رخ گلرنگ و چه کار آید

بهار بی رخ گلرنگ و چه کار آید		مرا یک آمدند به که ده بهار آید
به این صفت که همی خوریم بردر تو		ترا چگونه می‌اندر گلو فرود آید ؟
تو خفته می‌گذری ماهروی مهد نشین		که باز بر شتر است و فغان جرس دارد
تو خود بوسه دهی جان ولی نیارد گفت		که بازمرده‌ی تو زندگی هوس را رد