لعل لبش داد کنون مر مرا

لعل لبش داد کنون مر مرا		آنچ تو را لعل کند مر مرا
گلبن خندان به دل و جان بگفت		برگ منت هست به گلشن برآ
گر نخریدست جهان را ز غم		مژده چرا داد خدا کاشتری
در بن خانه‌ست جهان تنگ و منگ		زود برآیید به بام سرا
صورت اقبال شکرریز گفت		شکر چو کم نیست شکایت چرا
ساغر بر دست خرامان رسید		فخر من و فخر همه ماورا
جام مباح آمد هین نوش کن		با زره از غابر و از ماجرا
ساغر اول چو دود بر سرت		سجده کند عقل جنون تو را
فاش مکن فاش تو اسرار عرش		در سخنی زاده ز تحت الثری