روابط صمیمانه

چگونه رابطهٔ عادى اشخاص در جهت رابطهٔ صميمانه متحول مى‌شود؟ به عقيدهٔ برخى پژوهشگران مسيرى که رابطهٔ عادى را به رابطهٔ صميمى پيوند مى‌دهد، به‌طور چشمگير يکنواخت و قابل پيش‌بينى است. بر اين اساس، مورستين،(۱۹۷۶، ۱۹۸۷). نظريهٔ محرک‌ها - ارزش‌ها - نقش‌ها را پيشنهاد مى‌کند. به‌نظر او، محرک‌هاى بيروني، رابطه را به‌وجود مى‌آورند و طبق مطالعات آزمايشي، عبارتند از جاذبهٔ جسمي، تمايل به شخص ديگر و احساس راحتى در کنار او. در مرحلهٔ دوم، طرفين مطمئن مى‌شوند که ارزش‌ها و درک آنها از زندگي، در کل مشابه است. بالاخره، در مرحلهٔ نقش‌ها رابطه بر اين واقعيت استوار مى‌شود که هر يک از طرفين نقش همسرى خود را به‌طور مناسب ايفاء مى‌کند. هر چند که سه عامل در طول هر سه مرحلهٔ رابطه حضور دارند، هر يک تنها در طول يک مرحله ارزش پيدا مى‌کند. (شکل مراحل رابطهٔ صميمى از نظر مورستين). مثلاً مطابقت ارزش‌ها مى‌تواند به هنگام برخورد اول، نقش داشته باشد، اما خيلى کمتر از جاذبهٔ جسمى و احساس راحتي. همچنين، در آخرين مرحله، ظاهر جسمى طرف مقابل و ارزش‌هاى او نيز نفوذ دارند، اما خيلى کمتر از توانائى ايفاء نقش به‌عنوان همسر يا والد.

نظريه‌هاى متعدد ديگر نيز معتقد است که عشق، به‌صورت مراحل قابل پيش‌بينى تحول مى‌يابد. هر چند که همهٔ اين نظريه‌ها بر عناصر يکسانى تأکيد نمى‌کنند، در کل اساس مشابهى دارند. در مجموع، رابطه به شيوهٔ نسبتاً سطحى در پاسخ به تقويت‌ها، پاداش‌ها و يک انگيزش درونى شروع مى‌شود. بعد در جهت تائيد بيش از پيش روشن موجوديت و مشروعيت جاذبه بين دو شخص تحول مى‌يابد. آيا همهٔ زوج‌ها مراحل را با يک نظم پشت سر مى‌گذارند؟ به‌عنوان مثال، آيا امکان ندارد که يک زوج، مرحلهٔ نقش‌ها را پيش از مرحلهٔ ارزش‌ها طى کند؟ به عقيدهٔ برخى پژوهشگران مراحل، عبارت از دوره‌هائى است که زوج‌هاى مختلف از لابه‌لاى آنها در زمان‌هاى مختلف عبور مى‌کنند.