توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم

توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم		که صید زخمی آن ترک سخت بازویم
امید طلعت او می‌برد به هر جایم		هوای طره‌ی او می‌کشد به هر سویم
به هر چه می‌نگرم جلوه‌ی تو می‌بینم		به هر که میگذارم قصه‌ی تو می‌گویم
مجو خلاف رضای مرا که در همه عمر		به جز مراد تو هیچ از خدا نمی‌جویم
اگر چه نام برآورده‌ام به لاقیدی		ولی مقید آن حلقه‌های گیسویم
به حلقه‌ای که سر زلف او دست افتد		مسلم است که مشک ختا نمی‌بویم
اگر وصال میسر شود، مگر نشود		به جای پا ز پی او به فرق می‌پویم
ملک به دیده کشد خاک من پس از مردن		اگر قبول کند خاک آن سر کویم
مرا که شیر نکردی شکار در میدان		کنون اسیر غزالان عنبرین مویم
ز مهر دوست فروغی چگونه شویم دست		مگر که دست به خون آب دیدگان شویم