تمرین قدرتی

مى‌دانيد که افراد بزرگسال مى‌توانند با تمرين‌هاى قدرتى نيروى عضلانى خود را افزايش دهند. تمرين‌هاى قدرتى بدون استفاده از داروهاى انرژى‌زا نيز براى مردان بعد از دورهٔ بلوغ نتايج قابل توجهى در افزايش حجم عضلانى دارد. با توجه به اين موضوع، بسيارى از مربيان اثر برنامه‌هاى تمرينى قدرتى مربوط به کودکان را قبل از رسيدن به دورهٔ بلوغ زير سؤال برده‌اند.

بزرگسالان:

آيا بزرگسالان مى‌توانند با تمرين مانع کاهش تودهٔ عضلانى و قدرت شوند يا به‌عکس آن را افزايش دهند؟ به نظر مى‌رسد بزرگسالان بتوانند از برنامه‌هاى ويژهٔ تمرين با وزنه بهره‌مند شوند. چاپمان، ديوريس و سوئيزى (۱۹۷۲) نشان دادند که بزرگسالان مى‌توانند از طريق تمرين، قدرت عضلانى خود را افزايش دهند؛ اگرچه آنها تنها انگشت‌هاى سبابهٔ خود را تمرين تمرين دادند. موريتانى و ديوريس در سال ۱۹۸۰ پنج نفر از مردان جوان (ميانگين سنى ۲۲ سال) را با پنج نفر از بزرگسالان (ميانگين سنى ۷۰ سال) در زمينهٔ نيروى بالقوهٔ حجيم شدن عضلانى از طريق تمرين مقايسه کردند. آزمودنى‌ها به مدت ۸ هفته و هر هفته سه بار در تمرين خم کردن مفصل آرنج در دو نوبت و هر نوبت ۱۰ بار تکرار با مقاومت دو سوم بيشينه شرکت کردند. پژوهشگران به اين نتيجه رسيدند که هر دو گروه بعد از ۸ هفته تمرين، قدرت عضلانى خود را افزايش داده‌اند. به نظر مى‌رسيد که فقط عوامل عصبي، يعنى يادگيرى تحريک عضلاني، باعث افزايش قدرت در بزرگسالان باشد؛ حال آنکه گروه جوانتر در هر دو زمينه عوامل عصبى و حجيم شدن عضلانى پيشرفت داشتند.

از طرف ديگر، چند محقق حجيم شدن عضلانى ناشى از تمرين با وزنه را در بزرگسالان گزارش کرده‌اند (انيانسون و گوستاوسون، پ۱۹۸۱؛ لارسون، ۱۹۸۲). امکان دارد که کاهش ميزان ترکيب پروتئين باعث کاهش از اثر تمرين شود (ماکريدز، ۱۹۸۳)، ليکن تحقيق بيشترى در زمينهٔ اين فرآيند مورد نياز است.

پيش‌بينى قدرت:

اگر مربيان بتوانند قدرت عضلانى کودکان را پيش‌بينى کرده، بدانند کدام يک از آنها در دورهٔ نوجوانى و جوانى قوى‌تر مى‌شوند بسيار سودمند خواهد بود. اين پيش‌بينى امکان‌پذير است، چنانچه قدرت عضلانى در دورهٔ کودکى و نوجوانى ثابت بماند؛ يعنى اينکه قوى‌ترين کودکان، قوى‌ترين نوجوانان و ضعيف‌ترين آنها، ضعيف‌ترين نوجوانان شوند. مى‌توان اين ثبات قدرت و امثال آن را با اندازه‌گيرى در دورهٔ کودکى و مجدداً در دورهٔ نوجوانى مشخص کرد و ضريب همبستگى نتايج به‌دست آمده در دو نوبت را محاسبه کرد. ضريب همبستگى بالا يعنى ۸/۰ تا ۱ نشان‌دهندهٔ آن است که کودکان وضعيت نسبى خود را در دامنهٔ محدودهٔ سنى که مورد آزمايش قرار گرفته‌اند حفظ کرده‌اند. ضريب همبستگى پائين‌تر ناشى از آن است که برخى از نوجوانان به‌طور نسبى ضعيف‌تر از زمان کودکى و برخى قوى‌تر از آن بوده‌اند. بنابراين به نظر مى‌رسد نتوان ميزان قدرت عضلانى آنها را از روى نتايج حاصل در دورهٔ کودکى به‌ دقت پيش‌بينى کرد.

محققان اين روش را در دو تحقيق مورد استفاده قرار دادند. بالدوين در اوايل سال‌هاى ۱۹۲۰ نشان داد که اندازه‌گيرى قدرت چنگ زدن کودکان ۹ تا ۱۰ ساله با نتايج نوجوانان ۱۵ تا ۱۶ ساله در حد ضريب همبستگى ۶۵/۰ براى پسران و ۴۵/۰ براى دختران به هم مربوط هستند. راريک و اسمول (۱۹۶۷) وجود ضريب همبستگى پائين را در مورد استوارى قدرت عضلانى در پروژهٔ تحقيقى رشد در ايالت ويسکانسين مورد تائيد قرار دادند. آنها قدرت عضلانى ۲۵ نفر از پسران و ۲۴ نفر از دختران را هر سال و از سن ۷ تا ۱۲ سالگى و سپس در سن ۱۷ سالگى اندازه‌گيرى کردند. اگرچه ضرايب همبستگى در مورد نتايج با تفاوت يک يا دو سال در بعضى موارد بالا بود، ليکن تنها چند مورد از اندازه‌گيرى‌ها در دامنهٔ ۷ تا ۱۷ سال ضريب همبستگى بيشتر از ۵۰/۰ را نشان دادند (جدول زير). قدرت عضلانى نوجوانان را نمى‌توان از روى نتايج به‌دست آمده آنها در دورهٔ کودکى به دقت پيش‌بينى کرد.