گر بنگری در آینه روزی صفای خویش

گر بنگری در آینه روزی صفای خویش		ای بس که بی‌خبر بدوی در قفای خویش
ما را زبان ز وصف و ثنای تو کند شد		دم در کشیم، تا تو بگویی ثنای خویش
منگر در آب و آینه زنهار! بعد ازین		تا نازنین دلت نشود مبتلای خویش
معذور دار، اگر قمرت گفته‌ام، که من		مستم، حدیث مست نباشد بجای خویش
ما را تویی ز هر دو جهان خویش و آشنا		بیگانگی چنین مکن، ای آشنای خویش
یک روز پیرهن ز فراقت قبا کنم		وانگه به قاصدان تو بخشم قبای خویش
چون گشت اوحدی ز دل و جان گدای تو		ای محتشم، نگاه کن اندر گدای خویش