بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش

بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مرکبش		مشک پاشان از دور زلف و بوسه باران از لبش
صد هزاران جسم و جان افشان و حیران از قفاش		از برای بوسه چیدن گرد سایه‌ی مرکبش
خنجری در دست و «من یرغب» کنان عیاروار		جسم و جان عاشقان تازان سوی «من برغبش»
بهر دفع چشم زخم مستش را چو من		خیل خیل انجم همی کردند یارب یاربش
سوی دیو و دیو مردم هر زمان چون آسمان		از دو ماه نو شهاب انداز نعل اشبهش
کفر و دین و دیو مردم هر زمان چون آسمان		از دو ماه نو شهاب انداز، نعل اشبهش
دستها بر سر چو عقرب روز و شب از بهر آنک		تا چرا بر می‌خورد پروین ز مشک عقربش
درج یاقوتیش دیدم، پر ز کوکبهای سیم		یارب آن درجش نکوتر بود یا آن کوکبش
جان همی بارید هر ساعت ز سر تا پای او		گوییا بودست آب زندگانی مشربش
آفتابی بود گفتی متصل با شش هلال		چون بدیدم آن دو تا رخسار و شش تو غبغبش
هر زمان از چشم و لعلش، غمزه‌ای و خنده‌ای		جان فزودن کیش دیدم دل ربودن مذهبش
گر چه بودم با سنایی در جهان عافیت		هم بخوردم آخرالامر از پی حبش حبش