سینمای جنگ و پس از جنگ ایتالیا و ایالات متحد، ۱۹۵۱-۱۹۴۰

جنگ جهانی دوم سینمای ملی اروپای‌غربی را از لحاظ اقتصادی، فیزیکی و روانی فلج کرد. اقتصادِ متزلزلِ اروپای پیش از جنگ توسط نازی‌ها عملاً از هم پاشیده شد و نازی‌ها چیز دیگری جایگزین آن کردند که خود با پیروزی متفقین در ۱۹۴۵ نابود شد. در فاصلهٔ ۱۹۴۹-۱۹۴۸، یعنی زمانی‌که طرح مارشال ^(۱) برای احیاء اقتصادی اروپا آغاز شد، انواع گوناگون صنایع ملی، دیگر قادر به تولید در ابعاد بزرگ نبودند. به‌علاوه خساراتی که بر بدنهٔ صنعت سینمای اروپا در طول جنگ وارد آمد بسیار عظیم بود. در انگلستان بمباران هوائی ۳۳۰ تالار نمایش، یعنی نزدیک به ۲۵ درصدِ آنها را ویران کرد. آلمان ۶۰ درصد از تجهیزات تولید فیلم خود را در بمباران برلین از دست داد. و در فرانسه، که توانسته بود در طول اشغال آلمان همچنان استانده بالائی را حفظ کند، در بمباران پاریس توسط متحدین و سپس در جریان نبردهای آزادی‌بخشِ خیابانی در اوت ۱۹۴۴، صنعت سینما به وضع فاجعه‌باری افتاد. در این میان تنها کشور ایتالیا بود که تمام تسهیلات تولید فیلمش تا حد معقولی دست نخورده ماند، زیرا هم ایتالیا زود تسلیم نازی شد و هم مبارزات آزادی‌بخش در آنجا ویژگی دیگری داشت.

(۱) . Marshall Plan: طرحی است که ایالات متحد به رهبری جرج س. مارشال وزیر خارجهٔ وقت، از ترس آن که فقر و مسکنت پس از جنگ جهانی دوم در اروپا راه به نفوذ کمونیسم بدهد در ۱۹۴۷ برای ثبات اقتصادی و خودگردانی کشورهای اروپای‌غربی به تصویب رساند. در این طرح مبلغی حدود دوازده میلیارد دلار کمک اقتصادی در اختیار صنایع کشاورزی و صنعتی ۱۶ کشور اروپائی از جمله آلمان قرار داد.

چیزی که حتی بیش از ویرانی فیزیکی تجهیزات صنعتی اروپا را آزار داد خسارات روانی و اخلاقی ناشی از تسلیم شدن به نازی‌ها بود. اروپا در جنگ جهانی دوم بیش از بیست و هشت میلیون کشته داد و بیش از بیست‌ویک میلیون نفر از اروپائیان به کشورهای دیگر پناهنده شدند. ساکنان حومهٔ شهرها بر اثر بمباران‌های هوائی در عرض چند دقیقه خانه‌های خود را تخلیه کردند و آثار باستانی و هنری آنها به پول سیاهی بدل شد.