ای مکان تو از مکان بیرون

ای مکان تو از مکان بیرون		سر امرت ز کن فکان بیرون
در وجودی و از وجود به در		در جهانی و از جهان بیرون
آسمان و زمین تو داری، تو		از زمین وز آسمان بیرون
فتنه‌ای در میان فگنده ز عشق		خویشتن رفته از میان بیرون
ساعتی نیستی ز دل خالی		نفسی نیستی ز جان بیرون
آن و اینت به فکر چون یابند؟		ای تو از فکر این و آن بیرون
بنشینی و از نشستن خود		بینشانی و از نشان بیرون
آخر و اولی و بودن تو		ز آخر و اول زمان بیرون
چون دل اوحدی زبون تو شد		این سخن رفتش از زبان بیرون