روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم

روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم		آن روز دل خلق و سر خویش ندارم
چندین چه کنی جور و جفا با من مسکین		چون طاقت هجرت من درویش ندارم
در مجمره‌ی عشق و غمت سوخته گشتم		زین بیش سر گفت و کمابیش ندارم
تا سلسله‌ی عشق تو بربست مرا دست		جز سلسله بر دست دل ریش ندارم
زان غمزه‌ی غماز غم افزای تو بر من		اسلام شد و قبله شد و کیش ندارم