۱۹۹۰ م. آغاز تحولات شتابان در ارتباطات و اطلاعات (شبکه جهانی اینترنت)

۱۹۹۰ م. آغاز تحولات شتابان در ارتباطات و اطلاعات (شبکه جهانى اينترنت)

همه چيز به سال ۱۹۵۷ برمى‌گردد، يعنى زمانى که اتحاد جماهير شوروى (سابق) در روز چهار اکتبر ۱۹۵۷ ماهواره اسپوتنيک را به فضا فرستاد. به اين ترتيب شوروى نشان داد که مى‌تواند شبکه‌هاى ارتباطى آمريکا را توسط موشک‌هاى باستيک و دوربرد خود را از بين ببرد. ايالات‌متحده آمريکا در پى اين اقدام، مؤسسه پروژه‌هاى پيشرفته پژوهشى (Advance REsearch Projets Agency) را ايجاد کرد. مأموريت اصلى (ARPA) تحقيق و آزمايش اتصال رايانه‌هاى دانشگاه و مراکز نظامى از طريق خط تلفن به روشى بود که چندين کاربر مى‌توانند در يک خط ارتباطى با هم شريک شوند. هدف، ايجاد شبکه‌هائى بود که در آن داده‌ها به‌صورت خودکار حتى در صورت انهدام بخشى از مسيرها و از کار افتادن برخى از رايانه‌ها بين مبداء و مقصد جابجا شوند. البته در ابتدا هدف (ARPA) ايجاد شبکه اينترنت (INTERNET) نبود فقط يک اقدام احتياطى در مقابل حمله احتمالى موشک‌هاى اتمى دوربرد شوروى بود.

در سال۱۹۶۲ پائول باران Paul Baran در مقاله‌اى با عنوان: 'روى شبکه ارتباطى توزيعي' به تشريح شبکه‌هاى پاکت سوئيچينگ Packet Switching پرداخت. در اين روش سوئيچينگ داده‌ها به قطعات و بسته‌هاى کوچک‌ترى خُرد مى‌شدند و هر بسته آدرسى که به آن اختصاص داده‌اند، به مقصد خاص خود فرستاده مى‌شود. هر بسته شبيه يک نامه پستى شامل آدرس فرستنده و گيرنده است و مى‌تواند از هر مسيرى به مقصد برسد. در مقصد بسته‌ها مجدداً يکپارچه مى‌شوند و به فرم پيامى کامل تحويل مقصد مى‌شوند. در سال ۱۹۶۹ دولت آمريکا چهار رايانه را با استفاده از فن‌آورى پاکت سوئيچينگ در ايالت کاليفرنيا و يوتا به يکديگر متصل ساخت. اين شبکه کوچک خوب کار کرد و کاربران اين رايانه‌ها توانستند تقريباً هم‌زمان به ديگر کاربرها پيام بفرستند و فايل به اشتراک گذارند. اين پروژه آرپانت Arpanet نام گرفت و با گذشت زمان رايانه‌ها و کاربران جديد در سايت‌هاى دولتى و دانشگاهى به آن اضافه شدند. در سال ۱۹۷۰ رايانه‌هاى ميزبان آرپانت استفاده از پروتکل کنترل شبکه NCP = Network Control Protocol را آغاز کردند و در سال ۱۹۷۱ تعداد گروه‌هاى آرپانت به ۱۵ گره و تعداد ميزبان آن به ۲۳ رسيد. در همين سال رى تامليسون (Ray Tomlison) برنامه پيامبرى الکترونيکى (E-mil) را براى يک شبکه توزيع شده اختراع کرد.

در سال ۱۹۷۳ آرپانت به انگلستان و نروژ وصل شد. در سال ۱۹۷۴ رابرت متکالف Robert Metcalof استاد دانشگاه هاروارد، تِز خود را در مورد اينترنت ارائه کرد. در همين سال وينستون سرف و باب کان جزئيات پروتکل کنترل را انتشار داد، TCP = Tranfer Control Protocol را در مقاله‌اى تحت عنوان پروتکل براى ارتباط درونى شبکه‌هاى پاکتى ارائه دادند. کمپانى BBN نيز در اين سال نسخه تجارى آرپانت موسوم به (Telent) را باز کرد. تعداد رايانه‌هاى ميزبان در اين سال به ۵۲ ميزبان رسيد. از اواسط دهه ۱۹۷۰ تا دهه ۱۹۸۰ شبکه‌هاى کوچک‌ترى که از فن‌آورى آرپانت استفاده مى‌کردند مانند (NSFnet) تصميم به کار با همديگر به‌صورت اتصال بين شبکه‌اى با (Internet Work) گرفتند. آنها آپارنت را به‌عنوان هسته انتخاب کردند و شروع به ارسال اطلاعات به يکديگر از طريق خط تلفن ويژه استيجارى نمودند.

در سال ۱۹۸۶ سرعت زيرساخت NSFnet ۵۶ کيلو بايت در ثانيه بود و در سال ۱۹۸۹ زيرساخت (NSFnet) به ۵۴۴/۱ T1 (Mbps) رسيد . سرانجام در سال ۱۹۹۰ آرپانت منحل شد و نام اينترنت (INTERNET) روى آن گذاشته شد. در سال ۱۹۹۲ (NSFnet) سرعت ارتباط زيرساخت اينترنت را به MBPS ۷۳۶/۴۴ افزايش داد و در سال ۱۹۹۳ بنياد ملى علوم آمريکا (Inter NIC) را ايجاد کرد. در همين سال فعاليت‌هاى تجارى و انتفاعى وارد اينترنت شد و تعداد ميزبان‌‌ها به ۲ ميليون نفر رسيد. در سال ۱۹۹۵ بنياد ملى علوم آمريکا سرمايه‌گذارى خود را معطوف سرويس شبکه به زيرساخت بسيار سريع VBNS نمود و مهياسازان دسترسى به اينترنت نقش اصلى اتصال متقاضيان به اينترنت را به عهده گرفتند. اينترنت در حال حاضر با سرعت چشمگيرى از جهت اتصال متقاضيان به اينترنت متصل مى‌باشند. طبق برآورد، بيش از دويست ميليون نفر از اينترنت استفاده مى‌کنند و اين رقم به سرعت در حال افزايش است. تعداد رايانه‌هاى ميزبان اينترنت حدود ۸/۴ ميليون است که روزبه‌روز بر تعداد آنها اضافه مى‌شود. در ژاپن، نيوزلند و بخش‌هائى از اروپا تعداد کاربران اينترنت در طول سه سال بيش از صددرصد رشد داشته است. به اين ترتيب اينترنت کنونى خلق و تکامل يافت.

اينترنت يک رشته عملکردهائى دارد که به‌طور معمول به آنها مى‌پردازد که عبارتند از:

۱. تبادل پست الکترونيکى و فايل داده‌ها در محيط گسترده

۲. عملکرد متقابل پيوسته Online

۳. مشارکت در سياهه‌ها و کنفرانس‌هاى پست الکترونيکى

۴. دريافت انتشارات الکترونيکى

۵. دستيابى به داده‌هاى ذخيره شده در درايانه‌هاى مراکز دوردست

۶. دستيابى به وسايل رايانه‌اى مانند سوپر رايانه‌ها، تجهيزات سنجش از راه دور، تلسکوپ و پردازنده‌هاى گرافيکى

۷. دستيابى به گزينش گسترده نرم‌افزارهاى اشتراکى

۱۹۹۰ م. رايانه‌هاى خانگى

رايانه‌هاى خانگى (Home Coputers) نيز مانند رايانه‌هاى شخصى در دهه ۱۹۹۰ رشد و توسعه زيادى داشته‌اند. اين رايانه‌ها وسيله‌اى شدند براى آشنائى و آموزش علمى رايانه براى همه. هدف در ساخت و فروش اين رايانه‌ها پائين نگه داشتن قيمت آنها در بازار است تا فروش بيشترى را دارا باشد. به همين جهت در اين رايانه‌ها سعى شده از لوازم جانبى آنها کاسته شود. براى اين منظور در اين نوع رايانه‌ها تلويزيون منزل به‌جاى صفحه نمايش (مونيتور) به‌کار گرفته مى‌شود. براى نگهدارى اطلاعات از نوار کاست معمولى استفاده مى‌گردد. شرکت IBM يک نمونه از سريال رايانه‌هاى خانگى (HC) را به‌نام (PS/10) به بازار عرضه نمود. انوع‌ ديگر آن مثل کمودور و اسپکتروم مى‌باشد.