تصلب شرائین و آترواسکلروز

نوعى تصلب شرائين است که در آن توده‌هائى محتوى کلسترول و چربى در لايهٔ داخلى و ميانى شريان‌هاى متوسط و بزرگ تشکيل مى‌شود -م .

در تصلب شرائين بخشى از عضلات ديوارهٔ شريان توسط بافت فيبروز٭ جايگزين و باعث کاهش خاصيت ارتجاعى عروق مى‌شود. اين روند بسيارى از شريان‌هاى بدن را مبتلا مى‌کند و باعث بروز بيمارى در بسيارى از اعضاء مثل قلب (حملهٔ قلبي)، مغز (سکته)، کليه‌ها (نارسائى کليه) و غيره مى‌شود. تصلب شرائين ممکن است بخشى از روند طبيعى افزايش سن باشد زيرا اين پديده در همهٔ افراد بروز مى‌کند و در سال‌هاى اوليه آغاز مى‌شود. خوشبختانه در اکثر افراد پيشرفت آن بسيار کند است.

٭ نوعى بافت همبند متشکل از شبکه‌هائى از رشته‌هاى بافتى که خاصيت ارتجاعى کمى دارد - م.

آترواسکلروز شايع‌ترين شکل بروز تصلب شرائين است و عمدتاً شريان‌هاى متوسط و بزرگ را مبتلا مى‌کند. در اين عارضه لايه‌هاى داخلى شريان‌هاى ضخيم و نامنظم مى‌شود و توده‌هائى از رسوب چربى و کلسترول در آن پديد مى‌آيد که آتروم (Atheroma)، خوانده مى‌شوند. اين آتروم‌ها به‌طرف مرکز مجراء برجسته مى‌شوند و جريان خون را مسدود مى‌کنند. آتروم‌ها ممکن است دچار فرسايش شوند و تشکيل لخته‌هاى خونى (ترومبوز) را تحريک و مجراى عروق را تنگتر کنند. اگر لختهٔ خونى کنده شود تبديل به آمبولى يا تروآمبولى مى‌گردد که از طريق جريان خون حمل مى‌شود تا نهايتاً در يک شريان کوچکتر جاى گيرد و خون عضوى را که توسط اين شريان مشروب مى‌گردد قطع کند. اگر اين شريان مثلاً در مغز باشد سکته مغزى و اگر در قلب باشد حمله قلبى بروز مى‌کند.