صد بار بگفتمت نگهدار

صد بار بگفتمت نگهدار		در خشم و ستیزه پا میفشار
بر چنگ وفا و مهربانی		گر زخمه زنی بزن به هنجار
دانی تو یقین و چون ندانی		کز زخمه سخت بسکلد یار
می‌بخش و مخسب کاین نه نیکوست		ما خفته خراب و فتنه بیدار
می‌گویم و می‌کنم نصیحت		من خشک دماغ و گفت و تکرار
می‌خندد بر نصیحت من		آن چشم خمار یار خمار
می‌گوید چشم او به تسخر		خوش می‌گویی بگو دگربار
از تو بترم اگر ننوشم		پوشیده نصیحت تو طرار
استیزه گرست و لاابالیست		کی عشوه خورد حریف خون خوار
خامش کن و از دیش مترسان		کز باغ خداست این سمن زار
خاموش که بی‌بهار سبزست		بی‌سبلت مهر جان و آذار