پیشگیری ثانویه

پيشگيرى ثانويه

- پيشگيرى دارويى:

تأثير پيشگيرى دارويى (کموپروفيلاکسي)، در جلوگيرى از بروز عوارض باکتريايى ثانويهٔ سرخک، نظير اُتيت مياني، سينوزيت و پنومونى به‌اثبات نرسيده است و حتى ممکن است فلور طبيعى بدن را تغييرداده، زمينه را براى بروز عوارض ناشى از ارگانيسم‌هاى مقاوم، فراهم نمايد و بنابراين تجويز پادزست‌ها به‌منظور پيشگيرى دارويى در افراد مبتلا به سرخک، قابل توصيه نمى‌باشد.

- درمان اختصاصى:

درمان اختصاصى وجود ندارد، ولى از آنجا که در کشورهاى در حال پيشرفت، کودکان مبتلا به سرخک به‌نحو شايعى دچار کمبود ويتامين A نيز مى‌باشند و ازطرفى عوارض ناشى از سرخک در ارتباط با اين کمبود است، توصيه شده است اين ويتامين به کودکان مبتلا به سرخک، تجويز گردد. البته اين موضوع تنها به کشورهاى در حال پيشرفت، محدود نمى‌شود، به‌طورى که در بعضى از کشورهاى پيشرفتهٔ صنعتي، هم‌اکنون به کودکان مبتلا به سرخکى که نياز بسترى شدن در بيمارستان داشته يا دچار نقص ايمنى باشند نيز، ويتامين A تجويز مى‌کنند.

دوز ويتامين A در اينگونه موارد، براى شيرخواران ۶ تا ۱۲ ماهه، يکصدهزار واحد و در کودکان بيش از يک‌ساله، دويست هزار واحد است که به‌فاصلهٔ صفر، يک روز بعد و يک ماه بعد مى‌باشد، و در کودکانى که دچار عوارض چشمى کمبود ويتامين A هستند، بايد تکرار گردد.

عوارضى مانند اُتيت ميانى و پنومونى ثانويه را بايد مانند مواقع عادى با پادزيست‌هاى معمولى و پنومونى اوليه (ويروسي) را با افشانه Vidarabine يا ويدارا بين داخل وريدى و آنسفاليت حاصله را با ويدارا بين داخل وريدى درمان نموده، از احتمال سير اين عوارض به سمت وخامت بيشتر، جلوگيرى نماييم.

- تهويهٔ مناسب درمانگاه‌هاى کودکان، بويژه در فصل زمستان و بهار.

- درصورتى که در مهدکودکى سرخک، شايع شود، بايد شيرخواران را به‌طور مطلق از ساير کودکان، جدا نمود.

- کودکان مبتلا به سرخک را بايد حداقل تا چهار روز بعد از ظهور بثورات پوستى از رفتن به مدرسه و مهدکودک، معاف نمود.

- جداسازى بيماران بسترى در بيمارستان‌ها تا چهار روز بعد از بروز بثورات پوستى در جلوگيرى از انتشار بيماري، مفيد مى‌باشد.

پيشگيرى ثالثيه

هرچند آپانديسيت، عارضهٔ نادرى را تشکيل مى‌دهد و ناشى از تهاجم مستقيم ويروس است، ولى ازآنجا که ثابت‌شده است نظير يک آپانديسيت چرکى به‌سمت پاره‌شدن و عوارض وخيم بعدى پيش مى‌رود، لازم است قبل از اينکه به مرحلهٔ پرفوراسيون برسد، همچون يک آپانديسيت چرکي، تحت عمل جراحى قرار گيرد.

ساير اقدام‌هاى کنترلى

اقدام‌هايى که طى همه‌گيرى بايد انجام شود:

۱. اثبات فورى موارد اوليه با ارسال نمونه به آزمايشگاه‌هاى مرجع

۲. تجهيز درمانگاه‌ها، بيمارستان‌ها و بخصوص بخش کودکان به‌منظور پذيرش و درصورت لزوم، بسترى کردن آنان

۳. واکسيناسيون افراد حساس، به‌منظور جلوگيرى از انتشار بيماري

۴. واکسيناسيون تمامى کودکانى که در مهدکودک‌ها و مدارس بسر مى‌برند و دونوبت واکسن، دريافت نکرده‌اند، مگر اينکه ابتلاى قبلى آنان به‌اثبات رسيده باشد

۵. افراد حساسى که براى اولين‌بار به‌هنگام وقوع همه‌گيرى وارد چنين اماکنى مى‌شوند، لازم است ايمونوگلوبولين يا واکسن دريافت نمايند.

۶. درصورت کمبود واکسن، لازم است افراد کم‌سن، در اولويت قرار گيرند

۷. کنترل همه‌گيرى رعب و وحشت حاصله با خوددارى از پنهان‌کارى و اطلاع‌رسانى به آنان ازطريق وسايل ارتباط جمعي

اقدام‌هايى که طى بروز حوادث بايد انجام شود: درصورتى که ويروس سرخک، به محل اسکان آوارگانى که عدهٔ زيادى از آنان نسبت به بيمارى حساس هستند، وارد شود، ممکن است منجر به بروز همه‌گيرى وحشتناکى همراه با ميزان بالايى از مرگ‌ومير گردد و بنابراين لازم است مسؤولان و مراقبان بهداشت محلى طى حوادث غيرمترقبه‌اى نظير سيل‌هاى ويرانگر در فصل زمستان و بهار - که منجر به بى‌خانمانى و اسکان عدهٔ زيادى در زير يک سقف مى‌گردد - به اين موضوع توجه داشته باشند.