پسر بد مر او را یکی همچو شیر

پسر بد مر او را یکی همچو شیر		که ساسان همی خواندی اردشیر
دگر دختری داشت نامش همای		هنرمند و بادانش و نیک‌رای
همی خواندندی ورا چهرزاد		ز گیتی به دیدار او بود شاد
پدر درپذیرفتش از نیکوی		بران دین که خوانی همی پهلوی
همای دل‌افروز تابنده ماه		چنان بد که آبستن آمد ز شاه
چو شش ماه شد پر ز تیمار شد		چو بهمن چنان دید بیمار شد
چو از درد شاه اندرآمد ز پای		بفرمود تا پیش او شد همای
بزرگان و نیک‌اختران را بخواند		به تخت گرانمایگان بر نشاند
چنین گفت کاین پاک‌تن چهرزاد		به گیتی فراوان نبودست شاد
سپردم بدو تاج و تخت بلند		همان لشکر و گنج با ارجمند
ولی عهد من او بود در جهان		هم‌انکس کزو زاید اندر نهان
اگر دختر آید برش گر پسر		ورا باشد این تاج و تخت پدر
چو ساسان شنید این سخن خیره شد		ز گفتار بهمن دلش تیره شد
بدو روز و دو شب بسان پلنگ		ز ایران به مرزی دگر شد ز ننگ
دمان سوی شهر نشاپور شد		پر آزار بد از پدر دور شد
زنی را ز تخم بزرگان بخواست		بپرورد و با جان و دل داشت راست
نژادش به گیتی کسی را نگفت		همی داشت آن راستی در نهفت
زن پاک‌تن خوب فرزند زاد		ز ساسان پرمایه بهمن نژاد
پدر نام ساسانش کرد آن زمان		مر او را به زودی سرآمد زمان
چو کودک ز خردی به مردی رسید		دران خانه جز بینوایی ندید
ز شاه نشاپور بستد گله		که بودی به کوه و به هامون یله
همی بود یکچند چوپان شاه		به کوه و بیابان و آرامگاه
کنون بازگردم به کار همای		پس از مرگ بهمن که بگرفت جای