تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل

تو مرا می بده و مست بخوابان و بهل		چون رسد نوبت خدمت نشوم هیچ خجل
چو گه خدمت شه آید من می‌دانم		گر ز آب و گلم ای دوست نیم پای به گل
در نمازش چو خروسم سبک و وقت شناس		نه چو زاغم که بود نعره او وصل گسل
من ز راز خوش او یک دو سخن خواهم گفت		دل من دار دمی ای دل تو بی‌غش و غل
لذت عشق بتان را ز زحیران مطلب		صبح کاذب بود این قافله را سخت مضل
من بحل کردم ای جان که بریزی خونم		ور نریزی تو مرا مظلمه داری نه بحل
پس خمش کردم و با چشم و به ابرو گفتم		سخنانی که نیاید به زبان و به سجل
گر چه آن فهم نکردی تو ولی گرم شدی		هله گرمی تو بیفزا چه کنی جهد مقل
سردی از سایه بود شمس بود روشن و گرم		فانی طلعت آن شمس شو ای سرد چو ظل
تا درآمد بت خوبم ز در صومعه مست		چند قندیل شکستم پی آن شمع چگل
شمس تبریز مگر ماه ندانست حقت		که گرفتار شدست او به چنین علت سل