صد دل و صد جان بدمی دادمی

صد دل و صد جان بدمی دادمی		وز جهت دادن جان شادمی
ور تن من خاک بدی این نفس		جمله گل و عشق و هوش زادمی
از جهت کشت غمش آبمی		وز جهت خرمن او بادمی
گر ندمیدی غم او در دلم		چون دگران بی‌دم و فریادمی
گر نبدی غیرت شیرین من		فخر دو صد خسرو و فرهادمی
گر نشکستی دل دربان راز		قفل جهان همه بگشادمی
ور همدانم نشدی پای گیر		همره آن طرفه‌ی بغدادمی
بس که همه سهو و فراموشیم		گر نبدی یاد تو من یادمی
بس! که برد سر و پی این زبان		حسره که من سوسن آزادمی