بگریست ابر تیره به دشت اندر

بگریست ابر تیره به دشت اندر		وز کوه خاست خنده‌ی کبک نر
خورشید زرد چون کله دارا		ابر سیه چو رایت اسکندر
بر فرق یاسمین، کله خاقان		بر دوش نارون، سلب قیصر
قمری به کام کرده یکی بربط		بلبل به نای برده یکی مزمر
نسرین به سر ببسته ز نو دستار		لاله به کف نهاده ز نو ساغر
نوروز فر خجسته فراز آمد		در موکبش بهار خوش دلبر
آن یک طراز مجلس و کاخ بزم		این یک طراز گلشن و دشت و در
آن بزم را طرازد چون کشمیر		این باغ را بسازد چون کشمر
هر بامداد، باد برآید نرم		وز روی گل به لطف کشد معجر
خوی کرده گل ز شرم همی خندد		چون خوبرو عروس بر شوهر
بر خار بن بخندد و سیصد گل		چون آفتاب سر زند از خاور
مانند کودکان که فرو خندند		آنگه کشان پذیره شود مادر
قارون هر آنچه کرد نهان در خاک		اکنون همی ز خاک برآرد سر
زمرد همی برآید از هامون		لل همی بغلتد در فرغر
پاسی ز شب چو درگذرد گردد		باغ از شکوفه چون فلک از اختر
برف از ستیغ کوه فرو غلتد		هر صبح کفتاب کشد خنجر