بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها

بگرفت شب ز چهره‌ی انجم نقابها		آشفته شد به دیده‌ی عشاق خوابها
استارگان تافته بر چرخ لاجورد		چونان که اندر آب ز باران حبابها
اکنون که آفتاب به مغرب نهفته روی		از باده برفروز به بزم آفتابها
مجلس بساز با صنمی نغز و دلفریب		افکنده در دو زلف سیه پیچ و تاب ها
ساقی به پای خاسته چون سرو سیمتن		و انباشته به ساغر زرین شرابها
در گوش مشتری شده آواز چنگها		بر چرخ زهره خاسته بانگ ربابها
فصلی خوش و شبی خوش و جشنی مبارک است		وز کف برون شده است طرب را حسابها
بستند باب انده و تیمار و رنج و غم		وز شادی و نشاط گشادند بابها
رنگین کند به باده کنون دامن سپید		زاهد که بودش از می سرخ اجتنابها
گویند: « می منوش و مخور باده، ز آنکه هست		می‌خواره را گناه و گنه را عقابها»
در باده گر گناه فزون است، هم بود		در آستان حجت یزدان ثوابها
شمس‌الشموس، شاه ولایت که کرده‌اند		شمس و قمر ز خاک درش اکتسابها
بهر مقر و منکر او ایزد آفرید		انعامها به خلد و به دوزخ عذابها
خواهی اگر نوشت یکی جزوش از مدیح		در پیش نه ز برگ درختان کتابها
اکنون به شادی شب جشن ولادتش		گردون نهاده بر کف انجم خضابها
جشنی است خسروانه و بزمی است دلفروز		گویی گرفته‌اند ز جنت حجابها
آن آتشین درخت چو زر بفت خیمه است		و آن تیرهای جسته، چو زرین طنابها