گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت

گرد سر تو گردم و آن رخش راندنت		وان‌دست و تازیانه و مرکب جهاندنت
شهری به ترکتاز دهد بلکه عالمی		ترکانه برنشستن و هر سو دواندنت
پیش خدنگ پرکش ناز تو جان دهم		وان شست باز کردن و تا پر نشاندنت
میرم به آن عتاب که گویا سرشته‌اند		سد لطف با ادای تعرض رساندنت
طرز نگاه نازم و جنبیدن مژه		وان دامن کرشمه به مردم فشاندنت
وحشی اگر تو فارغی از درد عشق ، چیست		این آه و ناله کردن و این شعر خواندنت