مرا که در تن بی‌قوت است جانی خشک

مرا که در تن بی‌قوت است جانی خشک		ز عشق دیده‌ی تر دارم و دهانی خشک
تو را به مثل من ای دوست میل چون باشد		که حاصلم همه چشمی تر است و جانی خشک
ز چشم بر رخم از عشق آن دو لاله‌ی تر		مدام آب بقم خورده زعفرانی خشک
درو ز سیل بلایی بترس اگر یابی		ز آب دیده‌ی من بر زمین مکانی خشک
اگر لب و دهن من به بوسه تر نکنی		بپرسش من مسکین کم از زبانی خشک؟
بر توانگر و درویش شکر کم گوید		گدا چو از در حاتم رود به نانی خشک
به آب لطف تو نانم چو تر نشد کردم		همای‌وار قناعت به استخوانی خشک
ز خون دیده و سوز جگر چو مرغابی		منم به دام زمانی تر و زمانی خشک
ز سوز عشق رخ زرد و اشک رنگینم		بسان آبی تر دان و ناردانی خشک
سحاب‌وار به اشکی کنم جهانی تر		چو آفتاب به تابی کنم جهانی خشک
ز آه گرمم در چشمه‌ی دهان آبی		نماند تا به زبان تر کنم لبانی خشک
مرا به وصل خود ای میوه‌ی دل آبی ده		از آنکه بر ندهد هیچ بوستانی خشک
میان زمره‌ی عشاق سیف فرغانی		چو بر کناره‌ی بام است ناودانی خشک