مهی که شمع رخش نور دیده‌ی من بود

مهی که شمع رخش نور دیده‌ی من بود		ز دیده رفت و مرا سوخت این چه رفتن بود
مرا کشنده‌ترین ورطه‌ی محل وداع		سرشگ رانی آن سر پاکدامن بود
فکند چشم حسودم جدا ز دوست چه دوست		یکی که مایه‌ی رشگ هزار دشمن بود
کشید روز به شامم چه شام آن که درو		ستاره‌ی سحر روز مرگ روشن بود
وزید باد فراقی چه باد آنکه ز دهر		برنده‌ی من بر باد رفته خرمن بود
رسید سیل فنائی چه سیل آن که رهش		به مامن من مجنون دشت مسکن بود
برآمد ابر بلائی چه ابر آن که نخست		ترشحش ز برای خرابی من بود
چو یار گرم سفر شد اگرچه شمع صفت		به باد می‌شد ازو هر سری که بر تن بود
بسوخت محتشم اول که از سپاه فراق		ستیزه یزک اندروی آتش افکن بود