|
|
|
همهٔ افراد بالغ مى‌توانند هر درمان پيشنهادى را قبول يا رد کنند و اين بخشى از حقوق فردى آنها در زمينهٔ تصميم‌گيرى در مورد خود آنها است. اين مسئله هنگامى‌که افراد حالشان خوب است و قادر به تکلم هستند، نسبتاً ساده است. متأسفانه هنگام بيمارى‌هاى شديد مردم اغلب بيهوش هستند و يا قادر به درک تمايلات خود نيستند و اين دقيقاً زمانى است که بسيارى از تصميم‌هاى حياتى بايد گرفته شود.
|
|
|
اين رهنمود پزشکى گوياى تمايلات شما در مورد انواع مختلف درمان‌هاى پزشکى در شرايط متنوع پيش‌بينى‌شده با رعايت خواسته‌هاى شما است. اين سند تنها هنگامى اعتبار مى‌يابد که شما صلاحيت خود را از دست بدهيد (قادر به تصميم‌گيرى با بيان تمايلات خود نباشيد)، و مى‌توانيد هر زمانى تا آن روز آن را تغيير دهيد. تا زمانى‌که واجد صلاحيت هستيد بايد به‌طور مستقيم با پزشک خود در مورد مراقبت‌هاى لازم مذاکره کنيد.
|
|
|
رهنمود پزشکى اين امکان را نيز به شما مى‌دهد که شخص را براى تصميم‌گيرى به‌جاى خودتان هنگامى‌که خود قادر به انجام آن نيستيد، انتخاب کنيد. اين سند همان وکالتنامه يا اختيارات دائم وکيل است. اين اسناد همچنين شامل اظهارات شما در مورد تمايل به اهداء عضو است. از آنجا که اين خواسته‌ها اغلب منعکس‌کنندهٔ اعتقادات شخصي، فلسفى و دينى است، ممکن است مايل باشيد قبل از تکميل پرسشنامه با خانواده، دوست يا مبلّغ مذهبى خود در مورد آنها مشورت کنيد.
|
|
|
|
|
ابتدا از شما خواسته مى‌شود شرايط چهارگانه‌اى را که منجربه عدم کفايت عقلى مى‌شود در نظر بگيريد. اين شرايط عبارتند از: اغماء برگشت‌ناپذير يا تداوم شرايط زندگى نباتى (وضعيت الف)، اغمائى با احتمال بهبودى ناچيز يا نامشخص (وضعيت ب)، آسيب مغزى غيرقابل برگشت يا بيمارى مغزى همراه با يک بيمارى علاج‌ناپذير (وضعيّت ج)، آسيب مغزى غيرقابل برگشت يا بيمارى مغزى بدون يک بيمارى علاج‌ناپذير (وضعيت د).
|
|
|
براى هر کدام از اين شرايط، از شما خواسته شده است که تمايل خود را در مورد اقدامات پزشکى از داروهاى ضددرد گرفته تا عمليات احياء، ابراز کنيد. شما مى‌توانيد از اقدام درمانى خاصى امتناع کنيد و يا در صورت مناسب بودن از نظر پزشکى آن را اکيداً درخواست نمائيد. يا مى‌توانيد اظهار کنيد که در مورد اولويت‌هاى درمانى مردّد هستيد، و يا تمايل داريد اين اقدامات تا مدتى ادامه يابد و در صورت عدم ايجاد بهبودى مشخص، متوقف شود. اين قسمت از رهنمود پزشکى بهتر است با کمک پزشک تکميل گردد.
|
|
|
سپس به شما امکان داده مى‌شود که وکالتنامهٔ تصميم‌گيرى را امضاء کنيد. وکيل در مواردى‌که خواسته‌هاى شما مشخص نيست ـ مثل مواردى‌که در اين اسناد پيش‌بينى‌نشده است و يا شما در مورد خواسته خود مردّد بوده‌ايد ـ بايد به‌جاى شما تصميم بگيرد. انتظار مى‌رود در موارد پيش‌بينى‌نشده، وکيل تا حدامکان انتخاب‌هاى شما را در شرايط 'الف' تا 'د' مدنظر قرار دهد. شما مى‌توانيد بيان کنيد که آيا تصميم‌هاى وکيل مى‌تواند خواسته‌هاى شما را ناديده بگيرد يا نه. اگر از چند وکيل نام مى‌بريد، مى‌توانيد مشخص کنيد که در صورت عدم توافق کدام‌يک تصميم‌گيرندهٔ نهائى باشد.
|
|
|
سپس مى‌توانيد اولويت‌هاى خود را در مورد اهداء عضو بيان کنيد. آيا مايل هستيد بدن خود، يا بعضى يا کليهٔ اعضاء خود را بعد از مرگ اهداء کنيد؟ اگر جواب مثبت است، به چه منظور و به کدام پزشک يا مؤسسه؟
|
|
|
قبل ازدواج اظهارات شخصى در رهنمود پزشکى بهتر است به سؤالات زير توجه کنيد. چه نوع شرايط پزشکى در صورت وجود، زندگى را آنقدر سخت مى‌کند که شما ادامهٔ آن را نامطلوب مى‌بينيد؟ هيچ شرايطي؟ درد غيرقابل فرو نشاندن؟ وابستگى دائمى به ديگران؟ صدمات مغزى غيرقابل برگشت؟ و يا شرايط ديگرى که شما آن را غيرقابل تحمل مى‌بينيد؟ تحت اين شرايط مداخله‌هاى پزشکى ممکن است تنها شامل تأمين آسايش بيمار باشد. اين اقدامات ممکن است درمان‌هاى معمولى را دربرگيرد و از روش‌هاى تهاجمى‌تر پرهيز کند، يا درمان‌هائى را به‌کار گيرد که عملکرد بيمار را بهبود بخشد و يا هر اقدام مورد نياز براى طولانى کردن زندگى بدون توجه به کيفيت آن را پى‌گيرى کند. در اين قسمت بايد همهٔ مواردى را که ضرورى مى‌بينيد، درج کنيد و معيارهاى شخصى خود را در مورد محدودهٔ ادامهٔ حيات و اهداف مداخله‌هاى پزشکي، توضيح دهيد.
|
|
|
اقدامات لازم درباره پرسشنامه
|
|
|
سرانجام براى اعتبار بخشيدن به رهنمود پزشکى بايد آن را در حضور دو شاهد امضاء کنيد و تاريخ روز را بنويسيد. دو شاهد نيز بايد همين‌کار را انجام دهند. نيازى نيست که آن را به ثبت برسانيد. قانون ايالت‌هاى مختلف در مورد اين‌گونه اسناد متفاوت است.
|
|
|
براى کسب اطمينان از قابل دسترس بودن اسناد در موقع لزوم، يک نسخه از سند تکميل‌شده را به پزشک خود و يک نسخه از آن را به يکى از اعضاء خانواده يا دوستان خود بدهيد. پزشک بايد يک نسخه از سند را در پرونده پزشکى شما قرار دهد و آن را با علامت مشخص کند تا هر شخصى که در مراقبت‌هاى درمانى شما دخالت دارد، بتواند از وجود آن آگاه شود.
|
