در مدح خواجه عمید اسعد کدخدای امیر ابوالمظفر والی چ...

برگرفت از روی دریا ابر فروردین سفر		ز آسمان بر بوستان بارید مروارید تر
گه به روی بوستان اندر کشد پیروزه لوح		گه به روی آسمان اندر کشد سیمین سپر
هر زمانی بوستان را خلعتی پوشد جدا		هر زمانی آسمان را پرده‌ای سازد دگر
در بیابان بیش از آن حله‌ست کاندر سیستان		در گلستان بیش از آن دیباست کاندر شوشتر
هر کجا باغیست بر شد بانگ مرغان از درخت		هر کجا کوهیست بر شد بانگ کبکان از کمر
سوسن سیمین، وقایه برگرفت از پیش روی		نرگس مشکین، عصابه برگرفت از گرد سر
بر توان چیدن ز دست سوسن آزاد سیم		بر توان چیدن ز روی شنبلید زرد زر
ارغوان از چشم بد ترسد از آن رو هر زمان		سرخ بیجاده چو تعویذ اندر آویزد زبر
هر زمان از نقش گوناگون همه روی زمین		چون نگارین خانه‌ی دستور گردد سربسر
خواجه بو منصور، دستور عمید اسعد از اوست		سعد اجرام سپهر و فخر اسلاف گهر
دولتش گیتی پناه و نعمتش زایر نواز		هیبتش دریاگذار و همتش گردون سپر
خانمان دوستان از جود او پر ناز و نوش		شهر و بوم دشمنان از سهم او زیر و زبر
هیچ علم از عقل او مویی نماند باز پس		هیچ فضل از خلق او گامی نگردد زاستر
مهر و کین و جنگ و صلح و کلک و تیغ او دهند		دوستان و دشمنان را نفع و ضر و خیر و شر
پیل مست ار بر در کاخش کند روزی گذار		شیر نر گر بر سر راهش کند وقتی گذر
آتش خشمش دو دندان برکند از پیل مست		آفت سهمش دو ساعد بشکند از شیر نر
در تن پیل دلاور زهره گردد خون صرف		گردد چشم شیر شرزه مژه گردد نیشتر
گر چه باشد آبگینه با تبر ناپایدار		چون برو نامش بخوانی بشکند رویین تبر
ممتحن را دیدن او باشد از غمها فرج		منهزم را نام او بر دشمنان باشد ظفر
روشنایی یابد از دیدار او دو چشم کور		اشنوایی یابد از آواز او دو گوش کر
سایه‌ی او بر همای افتاد روزی در شکار		زان سبب بر سایه‌ی پر همای افتاد فر
مهر او روزی به طلق از روی رافت دیده دوخت		زان سپس هرگز نشد بر طلق آتش کارگر
در چغانی رود اگر روزی فرو شوید دو دست		ماهیان را چون صدف در تن پدید آید درر
ای پدر را نامور فرزند کاندر دور دهر		تا قیامت زنده شد از نام تو نام پدر
تا بتابد نیمروزان از تف خورشید سنگ		تا برآید بامدادان آفتاب از باختر
کامران باش و روان را از طرب با بهره دار		شادمان باش و جهان را بر مراد خویش خور
همچنین نوروز خرم صد هزاران بگذران		همچنین ماه مبارک صد هزاران بر شمر