در مدح امیر ایاز اویماق منظور و محبوب سلطان محمود

غم نادیدن آن ماه دیدار		مرا در خوابگه ریزد همی خار
شب تاری همه کس خواب یابد		من از تیمار او تا روز بیدار
گهی گویم: رخت کی بینم ای دوست		گهی گویم: لبت کی بوسم ای یار!
ز گریانی که هستم، مرغ و ماهی		همی‌گریند بر من همچو من زار
مرا گویی چرا گریی ز اندوه