پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش

پیش از خزان به خاک فشاندم بهار خویش		مردان به دیگری نگذارند کار خویش
چون شیشه‌ی شکسته و تاک بریده‌ام		عاجز به دست گریه‌ی بی‌اختیار خویش
از وقت تنگ، چون گل رعنا درین چمن		یک کاسه کرده‌ایم خزان و بهار خویش
انجم به آفتاب شب تیره را رساند		دارم امیدها به دل داغدار خویش
سنگ تمام در کف اطفال هم نماند		آخر جنون ناقص ما کرد کار خویش !
دایم میانه‌ی دو بلا سیر می‌کند		هر کس شناخته است یمین و یسار خویش
صائب چه فارغ است ز بی‌برگی خزان		مرغی که در قفس گذراند بهار خویش