مل

	ملاحت بايد اوّل پس فصاحت٭
			٭ فصاحت مى‌فروشى بى‌ملاحت	............................... (عطّار)
	ملاّ شدن٭ چه آسان، آدم شدن چه مشکل!
		نظير:
		ملاّ و حکيم و صوفى و دانشمند	اين جمله شدى وليک آدم نشدى (باعث همدانى)
		ـ فقه و حکمت خواند و جهلش کم نشد	عالِم و دانا شد و آدم نشد!
			٭ ملاّ شدن: باسواد شدن، دانشمند شدن
	ملامت دوستان بِهْ که شماتت دشمنان
	ملاّ، ملاّ، از سرِ نو بسم‌الله (عا).
		رک: از سرِ نو بسم‌الله
	ملاّ نصرالدين از الاغش افتاد پائين، گفت: همين‌جا مى‌خواستم پياده بشوم!
		رک: به کچل گفتند: کلاهت را آب برد. گفت: بگذار ببرد براى سرم گشاد بود!
	ملاّ نصرالدين است خرِ سوارش را حساب نمى‌کند
		رک: خرسوارى را حساب نمى‌کند
	مُلاّ نصرالدين است، سرِ شاخه نشسته بيخش را ارّه مى‌کند
		نظير: يکى بر سرِ شاخ و بُن مى‌دريد	خداوند بستان نظر کرد و ديد
		بگفتا که اين مرد بد مى‌کند	نه بر کس که بر نفس خود مى‌کند (سعدى)
	ملاّ نصرالدين است، صد دينار مى‌گيرد سگ اخته مى‌کند و يک عباسى مى‌دهد حمّام مى‌رود!٭
		نظير:
		ملاّ نصرالدين است تخم‌مرغ مى‌خرد يکى يک شاهى رنگ مى‌کند مى‌فروشد ده تا يک شاهى
		ـ يک روز حلاّجى مى‌کند و سه روز پنبه از ريش برمى‌چيند
			٭ در ادبيات اسپانيا نيز يک شخصيت افسانه‌اى نظير ملاّ نصرالدين وجود دارد به نام خياط کامپيلو Campillo که حرکات و حالات ملاّ را داشته و معروف است که از پول خود نخ و پارچه مى‌خريده و براى مردم جامه مى‌دوخته است.
	مُلاّ نصرالدين کار نداشت جوال‌دوز به بيضه‌اش مى‌زد و فرياد مى‌کشيد
		رک: آدم بيکار جوال‌دوز به فلان خود مى‌زند
	ملاّ و حکيم و صوفى و دانشمند	اين جمله شدى وليک آدم نشدى (باعث همدانى)
		رک: ملاّ شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل!
	مُلاّئى به عبا و دستار نيست
		نظير:
		درويشى به لباس نيست
		ـ قلندرى به درازى موى سر نيست
		ـ اگر از خرقه کس درويش بودى	رئيس خرقه‌پوشان ميش بودى!
		ـ پارسائى به خرقه‌پوشى نيست (مولوى)
		ـ قلندرى نه به ريش است و موى يا ابرو
	ملخ زد کِشت دهقان را که مى‌ترسيد از ژاله (ناصرخسرو)
		رک: آمد به سرم از آنچه مى‌ترسيدم
	ملک خدا تنگ نيست، پاى غريب لنگ نيست
		نظير:
		دلبر ديگر به‌دست آريم عالم تنگ نيست	وسع دولت کوته آمد پاى همّت لنگ نيست
		ـ به هيچ يار مده خاطر و به هيچ ديار	که برّ و بحر فراخ است و آدمى بسيار (سعدى)
		ـ به هر ديار که در چشم خلق خوار شدى	سبک سفر از آنجا برو به‌جاى دگر (سعدى)
	ملک ويران گشته را انديشهٔ تاراج نيست٭
		رک: از دِه ويران که ستاند خراج (نظامى)
			٭ از تنم  چون جان و دل بردى چه انديشم ز مرگ	............................ (کاتبى)