لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من

لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من		زلف تو درهم شکست توبه و پیمان من
بی تو دل و جان من سیر شد از جان و دل		جان و دل من تویی ای دل و ای جان من
چون گهر اشک من راه نظر چست بست		چون نگرد در رخت دیده‌ی گریان من
هر در عشقت که دل داشت نهان از جهان		بر رخ زردم فشاند اشک درافشان من
شد دل بیچاره خون، چاره‌ی دل هم تو ساز		زانکه تو دانی که چیست بر دل بریان من
گر تو نگیریم دست کار من از دست شد		زانکه ندارد کران، وادی هجران من
هم نظری کن ز لطف تا دل درمانده را		بو که به پایان رسد راه بیابان من
هست دل عاشقت منتظر یک نظر		تا که برآید ز تو حاجت دو جهان من
تو دل عطار را سوخته‌ی خویش‌دار		زانکه دل سنگ سوخت از دل سوزان من