به پیشت نام جان گویم زهی رو

به پیشت نام جان گویم زهی رو		حدیث گلستان گویم زهی رو
تو این جا حاضر و شرمم نباشد		که از حسن بتان گویم زهی رو
بهار و صد بهار از تو خجل شد		من افسانه خزان گویم زهی رو
تو شاهنشاه صد جان و جهانی		من از جان و جهان گویم زهی رو
حدیثت در دهان جان نگنجد		حدیثت از زبان گویم زهی رو
جهان گم گشت و ماهت آشکارا		چنین مه را نهان گویم زهی رو
همه عالم ز نورت لعل در لعل		به پیش تو ز کان گویم زهی رو
ز تو دل‌ها پر از نور یقین است		یقین را از گمان گویم زهی رو
چو خورشید جمالت بر زمین تافت		ز ماه و اختران گویم زهی رو
چو لطف شمس تبریزی ز حد رفت		من از وی گر فغان گویم زهی رو