صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش

صد سال اگر گریزی و نایی بتا به پیش		برهم زنیم کار تو را همچو کار خویش
مگریز که ز چنبر چرخت گذشتنیست		گر شیر شرزه باشی ور سفله گاومیش
تن دنبلیست بر کتف جان برآمده		چون پر شود تهی شود آخر ز زخم نیش
ای شاد باطلی که گریزد ز باطلی		بر عشق حق بچفسد بی‌صمغ و بی‌سریش
گز می‌کنند جامه عمرت به روز و شب		هم آخر آرد او را یا روز یا شبیش
بیچاره آدمی که زبونست عشق را		زفت آمد این سوار بر این اسب پشت ریش
خاموش باش و در خمشی گم شو از وجود		کان عشق راست کشتن عشاق دین و کیش