تاریخچهٔ برنامه‌ریزی آموزش و پرورش در جهان (۲)

سال ۶۰ - ۱۹۵۹ - کنفرانس منطقه‌اى وزيران آموزش و پرورش و برنامه‌ريزان در کراچى تشکيل شد. اين کنفرانس فقط با موضوع تعميم آموزش ابتدايى سر و کار داشت، و در آن برنامه‌اى به‌نام طرح کراچى تهيه شد. هدف طرح کراچى اين بود که دورهٔ هفت سالهٔ تعليمات ابتدايى رايگان و اجبارى حداکثر تا سال ۱۹۸۰ (در مدت ۲۰ سال) در تمام کشورهاى آسيايى برقرار شود. در همين کنفرانس توصيه‌هايى براى ايجاد مراکز ملى برنامه‌ريزى آموزشى نيز به‌عمل آمد.

سال ۱۹۶۰ - کنفرانس منطقه‌اى بيروت، در اين کنفرانس مقدمات ايجاد مرکز منطقه‌اى برنامه‌ريزى آموزشى براى تعليم برنامه‌ريزان در سطح عالى فراهم شد.

سال ۱۹۶۱ - واحد برنامه‌ريزى آموزشى در اداره آموزش يونسکو به‌وجود آمد. اين واحد که به نام دفتر برنامه‌ريزى آموزش و پرورش (Office of Educational Planning) ناميده شد، به‌تدريج شعبه‌هاى مختلفى براى برنامه‌ريزى مالي، مديريت، ساختمان و تأسيسات آموزشى به‌وجود آورد.

سال ۱۹۶۱ - در اوايل اين سال بانک جهانى توسعه و عمران با يونسکو براى سرمايه‌گذارى‌هاى آموزشى شروع به همکارى کرد.

سال ۱۹۶۱ - کنفرانس منطقه‌اى آديس‌آبابا، اين کنفرانس براى کشورهاى آفريقايى تشکيل شد و هدف‌هايى کميتى از قبيل افزايش نسبت کودکان مدرسه‌رو در سنين مختلف دبستان و دبيرستان، افزايش بودجه و اعتبارات آموزش و پرورش و غيره براى گسترش آموزش و پرورش در آفريقا تعيين کرد.

سال ۱۹۶۲ - کنفرانس پاريس، اين کنفرانس براى پى‌گيرى تصميمات کنفرانس آديس‌آبابا در مورد کشورهاى آفريقايى تشکيل شد.

سال ۱۹۶۲ - کنفرانس توکيو، اين کنفرانس نيز براى بررسى و ارزيابى اقداماتى که به موجب طرح کراچى قرار شده بود در کشورهاى آسيايى عمل شود، تشکيل شد. يکى از توصيه‌هاى قطع‌نامه توکيو اين بود که کشورهاى آسيايى سعى کنند اعتباراتى که براى آموزش ابتدايى با برنامه‌ريزى کل سيستم آموزش و پرورش تلفيق و با برنامه‌هاى عمراني، اجتماعي، اقتصادى هماهنگ گردد.

سال ۱۹۶۲ - کنفرانس منطقه‌اى سانتياگو (شيلي)، اين کنفرانس نيز براى پى‌گيرى تصميمات کنفرانس‌هاى قبلى در مورد برنامه‌ريزى آموزشى کشورهاى آمريکاى لاتين تشکيل شد. در قطع‌نامهٔ سانتياگو هم افزايش سهم آموزش و پرورش از درآمد ناخالص ملى و هم‌چنين تلفيق برنامه‌ريزى آموزشى با برنامه‌ريزى اجتماعي، اقتصادى کشور تأکيد شده است.

سال ۱۹۶۲ - کنفرانس بين‌المللى آموزش عمومى در ژنو برقرار شد. توصيه‌نامهٔ شمارهٔ ۵۴ يونسکو که راجع به برنامه‌ريزى آموزش و پرورش است از نتايج اين کنفرانس است.

سال ۱۹۶۲ - در آخر اين سال کنفرانس عمومى يونسکو تأسيس انستيتو بين‌المللى برنامه‌ريزى آموزش (International Institute for Educational Planning، IIEP) را براى تربيت مديران برنامه‌ريزى تصويب کرد. تأسيس اين مؤسسه که در ماه مه ۱۹۶۳ در پاريس انجام شد، در تاريخ برنامه‌ريزى آموزش و پرورش و جهان سوم با اهميت خاص تلقى شده است.

سال ۱۹۶۵ - کنفرانس وزيران آموزش و پرورش در تهران، هدف اين کنفرانس بررسى مسائل مبارزه با بى‌سوادي، و از جمله توصيه‌هاى آن در برقرار ساختن روش سوادآموزى تابعى بود، بدين اميد که در حقيقت، آموزش بزرگسالان بى‌سواد با برنامه‌هاى توسعه اقتصادى از نظر احتياج به کارگران و کشاورزان نيمه‌ماهر و ماهر تأمين شود.

سال ۱۹۶۶ - کنفرانس تريپولي، اين کنفرانس براى پى‌گيرى تصميمات کنفرانس بيروت و ارزيابى اقدامات مربوط تشکيل شد. توصيه‌هاى اين کنفرانس در زمينهٔ مرتبط ساختن و هماهنگ کردن برنامه‌ريزى آموزشى با برنامه‌ريزى اقتصادي، اجتماعي، توجه به کيفيت آموزش، و همکارى منطقه‌اى بود.

سال ۱۹۶۶ - کنفرانس بوئنوس‌آيرس، اين کنفرانس، بر خلاف کنفرانس‌هاى گذشته تکيه بر کيفيت آموزش و پرورش داشت و مسائلى از قبيل رفرم و اصلاح مواد درسي، روش تدريس، امتحانات، ارزيابى و بازده آموزش را مورد بررسى قرار داد.

سال ۱۹۶۸ - کنفرانس نايروبي، اين کنفرانس نتايج کار آموزش و پرورش در ده سال گذشتهٔ آفريقا را (در آن تاريخ) مورد ارزيابى قرار داد و به بررسى مسائل ترک‌ تحصيل، آموزش روستايي، و آموزش حرفه‌اى و علمى پرداخت.