دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را

دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را		به کام ریخت به ناکام شربت فرقت
هزار حیف ازین مایه‌ی عفاف که بود		طراز قامت رعناش کسوت عصمت
دل از متاع جهان کند از آن به آسانی		که داشت دوش و برش زیب و زینت عفت
ازین سرای پرآشوب، جان آگاهش		ملول گشت و روان شد به خلوت جنت
چو سوی بزم جنان شد ز بزم هم‌نفسان		چه باکش از غم دوری و کربت و غربت
غرض چو کرد ازین گلستان پرخس و خار		به سوی گلشن جنت عزیمت و رحلت
رقم زد از پی تاریخ رحلتش هاتف		مکان فاطمه بادا به ساحت جنت