یک جام ز صد هزار جان به

یک جام ز صد هزار جان به		برخیز و قماش ما گرو نه
ما از خود خویش توبه کردیم		ما هیچ نمی‌رویم از این ده
یک رنگ کند شراب ما را		تا هر دو یکی شود که و مه
درویش ز خویشتن تهی شد		پر ده تو شراب فقر پر ده
برخیز و به زه کن آن کمان را		ماییم کمان و باده چون زه
برجای بماند عقل پرفعل		این است سزای پیر فربه
ما غم نخوریم خود کی دیده‌ست		تو بار کشی و او کند عه
بگریز ز غم به سوی شه رو		وز خانه عاریت برون جه