احساس و تصوربیمار

احساس آنها در رابطه با توان و امکاناتش احساس درستى نيست. اغلب آنان گمان دارند که در رابطه با حل مسائل مدرسه فرو مى‌مانند و نمى‌توانند پيروز باشند. تصورشان اين است اگر در خانه بمانند و با بدبختى‌ها بسازند برايشان بمراتب بهتر است تا در مدرسه بمانند. البته برخى از آنان تصور موفقيت را به ميزان غلوّ درباره خود دارند ولى در عمل فرو مى‌مانند و گمان دارند اگر تن به بيمارى دهند غرورشان بيشتر محفوظ خواهد بود.

گاهى اين احساس که او در مدرسه برعکس خانه فردى دلسوز ندارد او را از مدرسه فرارى داده و به بيمارى و بستر مى‌کشاند و عدم‌حضور در مدرسه بحقيقت نوعى توجيه حالات و رفتار آنان است. تکرار رفتار در اين زمينه و تمارض‌هاى مکرر تدريجاً اين تصور را در او زنده مى‌سازد که چيزى ديواره معده‌شان را مى‌خراشد و اين خود سبب احساس مرض است که کمى بالاتر از آن بحث کرده‌ايم. اين احساس‌ها اگر دنباله گرفته نشوند زمينه‌ساز اختلال‌منش بيشتر شده و ممکن است جداً او را به بيمارى سوق دهد.