کنش (عمل) - اوقات فراغت به‌عنوان آزادی

از اين ديدگاه اوقات فراغت جدا از ساير جنبه‌هاى زندگى به شمار مى‌آيد. اين عامل غيرجدي، غيرتوليدى و آزادى بخش به شمار مى‌آيد. در اين زمينه اوقات فراغت به‌عنوان آسودگى از کار و به‌عنوان جلوه‌گر شدن خويشتن انسانى به شمار مى‌آيد. بنابراين، از اين بابت اوقات فراغت خود نوعى هدف به شمار مى‌آيد؛ سبب رضايت خاطر درون‌زاد مى‌شود و نياز به شکيبائي، مهارت و تلاش دارد.

بنا بر اين رويکرد، بايد با هر گونه تلاش بر زدن برچسب عملکرد به فعاليت‌هاى اوقات فراغت مخالفت ورزيد، زيرا باعث واژگون‌سازى ماهيت و منطق درونى اوقات فراغت مى‌گردد - خواه اوقات فراغت فعال باشد (مسابقات، ورزش، تفريح) يا به صورت اشکال غير فعالتر مصرف (موسيقي، تئاتر، وسايل ارتباط جمعي). به اوقات فراغت به‌عنوان حيطهٔ مقدسى نگريسته مى‌شود که بايد حفظ گردد. قوانين کاملاً مشخصى براى حفظ واقعيت يا به بيان صحيح‌تر 'غيرواقعي' اوقات فراغت وجود دارد. نويسندگان طرفدار اين جبهه بيم آن دارند که تجمع غير حرفه‌اى شادى و سرور تحت يورش فرايندهاى خورندهٔ تجارى‌سازي، رقابت، ديوان‌سالارى (بوروکراسي)، آرمان‌هاى ملى‌گرايانه و غيره قرار گيرد. در اين شيوهٔ تفکر اشاره به آن مى‌شود که تلاش‌هاى بيهوده و تجربهٔ فعاليت‌هاى وقت آزاد باعث پى‌ريزى مفهوم و جذابيت اشکال اوقات فراغت مى‌گردد. در نتيجه، نويسندگان بيشتر به شکل اوقات فراغت توجه دارد تا عملکرد آن.

يکى از نظريه‌هاى مهم اين ديدگاه تمرکز آن بر فرد و آزادى او براى گزينش اشکال ويژه‌اى از اوقات فراغت و فعاليت‌هاست. در حالى که بازى بچه‌ها و اوقات فراغت بزرگسالان براى رهائى از کارهاى جدى مانند سياست، فرهنگ و کار مى‌باشد. در اينجا اوقات فراغت مترادف لذت‌جوئى و جامعه مى‌شود و متشکل از چندين 'جامعهٔ يا سليقه‌هاى مختلف است که هر يک به‌طور فعال شکل منتخب اوقات فراغت خويش را دنبال مى‌کنند. از اين ديدگاه گزينه‌هاى انفرادى اوقات فراغت نتايجى فضائى و فرهنگى (هم عمدى و هم غير عمدي) در بر دارد، ليکن هيچ‌گونه معيار مشترکى براى ارزش نهادن بر تنوع و گوناگونى فعاليت‌هاى اوقات فراغت وجود ندارد. هيچ‌بنيادى وجود ندارد که نشان دهد، فرهنگ والا (باله در برابر بينگو)، يا تفريح فعال ازنوع انفعالى آن بهتر است (بازى کردن بهتر از تماشاى بازى است). افراد مختارند که به هر باشگاهى که علاقه دارند بپيوندند و هر گونه خدمات و کالاهاى اوقات فراغت که باب طبعشان باشد را مصرف نمايند.

در نتيجه، اين ديدگاه با اوقات فراغت به‌عنوان آزادى برخورد مى‌نمايد و تمرکز آن بر عوامل انسانى است، يعنى افرادى که به شکل فعال اوقات فراغت خويش را بر مى‌گزينند به اشکال مفهوم مى‌بخشند و در محدودهٔ اين اشکال، متنوع اظهار وجود مى‌نمايند. اين تأکيد بر افراد، به‌ويژه در مورد مصرف اوقات فراغت، به بهترين وجه در وجود نويسندگان جلوه‌گر شده که کارهايشان را به بهترين شکل مى‌توان به‌عنوان 'مطالعات اوقات فراغت' طبقه‌بندى کرد، گرچه ممکن است اين گونه نويسندگان در برابر زدن اين انگ به خودشان مقاومت کنند، با اين همه بايد گفت هستند بسيارى از نويسندگان آمريکائي، استراليائى آمريکائي، استراليائي، و بريتانيائى که مصداق اين رويکرد به شمار مى‌آيند.